تأثیر پرخاشگری بر مشارکت در ورزشهای رزمی

مقایسۀ ویژگیهای روان شناختی ورزشکاران و غیرورزشکاران، به منظور یافتن نیمرخ شخصیتی ورزشکاران،یکی از مهم ترین موضوعات پژوهشی در مطالعات روان شناختی در حوزۀ ورزش بوده است. هدف این مطالعه عبارت است از تعیین تفاوت بین ورزشکاران ورزشهای رزمی و غیرورزشکاران از نظر پرخاشگری.

 این تحقیق به شیوۀ علی- مقایسه ای انجام شد. داده های این مطالعه از 154 نفر، که 77 نفر آنها به یکی از رشته های ورزش رزمی، یعنی تکواندو، کاراته، ووشو و جودو اشتغال داشتند و با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده بودند، و 77 نفر غیرورزشکار، به عنوان گروه مقایسه، در فاصلۀ مرداد و شهریور 1385 گردآوری شد. این پاسخ دادند. تفاوت معناداری بین ورزشکاران رزمی و (BPAS) پاسخگویان به مقیاس پرخاشگری باس و پری غیرورزشکاران از نظر پرخاشگری، به طور کلی، و مؤلفه های پرخاشگری فیزیکی و خشم مشاهده شد. تحلیل 1۹ درصد از واریانسرگرسیون لوجستیک چندگانه نیز نشان داد متغیرهای کنترل و متغیر پرخاشگری  مشارکت در ورزش را تبیین نموده اند. مشارکت در ورزش، برخلاف آنچه نظریۀ پالایش هیجانی استدلال می کند، صرفاً نمی تواند به مثابۀ ابزار و شیوۀ قابل قبول برای تخلیۀ انرژی و کاهش پرخاشگری در زندگی روزمرۀ افراد در جامعۀ ما به کار رود. مطالعۀ حاضر این ادعا را که ورزشکاران رزمی به دلیل سطوح بالاتر پرخاشگری، در فعالیتهای ورزشی مشارکت می کنند تأیید نمی کند، بلکه به نظر می رسد، به احتمال زیاد، مشارکت در ورزش در فرهنگ ایرانی بیشتر دلالتهای اخلاقی داشته باشد.

کاکس به این نتیجه رسید :

که بازیکنان تیمی در مقایسه با بازیکنان

انفرادی برونگراتر، مضطرب تر و بیشتر وابسته اند، اما

کمتر از بازیکنان ورزشهای فردی، حساس- تخیلی

هستند.